Vijf jaar geleden interviewde ik Trampled Under Foot: een muzikaal zuster/broer-combinatie die nog potten zou breken. Ondertussen is de band “no more”, maar apart breken Danielle Schnebelen en haar broer Nick Schnebelen nu wel degelijk die potten: Danielle stond vorig jaar op Moulin Blues met een nieuw solo album onder de arm en dit jaar is het de beurt aan Nick, met “Live in Kansas City”, en plannen voor een gloednieuw album met eigen nummers.

Tijd dus voor een terug- en vooruitblik.

Heb je snel nadat Trampled Under Foot ermee ophield besloten om alleen verder te gaan?
Het heeft toch bijna een jaar geduurd. Nadat Trampled Under Foot gestopt was, heb ik een tijdje alleen opgetreden. Dat was wel leuk, maar ik miste toch een groep muzikanten rond mij. Dus ging ik op zoek, en ik denk wel dat ik nu de juiste mensen gevonden heb: Adam Hagerman op drums en Cliff Moore als bassist.

Waarom heeft het zo lang geduurd?
Ik moest helemaal opnieuw  beginnen, want mijn zus had het beter bekeken: ze had het management en het platenlabel van Trampled Under Foot ingepalmd. Gelukkig raakte ik ongeveer een jaar na de split na een optreden aan de praat met Rick Booth van Intrepid Artists. Zo is de bal weer aan het rollen geraakt: ik had weer een boekingsagent, en van het een kwam het ander.

En na 5 jaar sta je hier terug, op je eentje.
En ik ben echt blij, want het is leuk om al die fans, die mij al die jaren gesteund hebben, terug te zien.

Trampled Under Foot is echter nooit volledig afgelopen, af en toe zijn er nog reünies.
Kris contacteerde ons om af en toe nog eens samen op te treden. Ik vind het wel leuk, maar Danielle heeft het toch moeilijker, want solo loopt het toch anders dan verwacht. Ik zie het zo: we proberen tenminste, we doen allemaal ons eigen ding, en spelen onze eigen invulling van de blues. Maar toegegeven, het is wel moeilijk om een solocarrière uit te bouwen als de groep om de haverklap weer bij elkaar komt. De verwachtingen van het publiek liggen nogal hoog.
Het is niet alleen muzikale druk die we voelen, we moeten ook onze rekeningen kunnen betalen. Ik wil eerlijk blijven tegen mezelf voor wat betreft de muzikale richting die ik uit wil, en dat is niet gemakkelijk. Maar het zal wel lukken, daar ben ik rotsvast van overtuigd.

Jezelf uitdagen op muzikaal vlak is belangrijk voor jou, maar toch voel je druk op jezelf als je moet zingen?
Bij Trampled Under Foot lag de nadruk op de zang van Danielle, en kreeg ik toch soms het gevoel dat ik niet zoveel kon zingen als ik wou. Dus nu heb ik meer vrijheid, en dus meer stress. Maar dan in de goede zin van het woord, het is een uitdaging om constant te mogen zingen.

Waar haal je je inspiratie voor de teksten?
Ik heb kunstonderwijs gevolgd in Kansas: elke dag 4 uur muziekonderwijs, en 4 uur gewone vakken. Bovendien speelde ik bijna elke dag in clubs met mijn vader. Die laatavondactiviteiten, dat was zeker niet altijd ideaal, zeker niet op schooldagen, maar ik deed het toch. Op zondag en maandag ging ik ook naar gedichten avonden, of naar spokenword en vertelavonden. Als tiener leerde ik dus al het een en ander over het schrijven van teksten en songs. Ik schreef teksten over vanalles: het leven van een jongeman, hoe het is om op het platteland te wonen. En later, toen ik in Philadelphia woonde, schreef ik over het stadsleven. Meestal vertrek ik vanuit een bepaalde emotie, en probeer er dan iets uit te halen waar iedereen zich in kan vinden.

Je bent linkshandig en je speelt ook linkshandig, waarom?
Het is best grappig: mijn bassist is linkshandig, maar speelt rechtshandig, en mijn drummer is rechtshandig, maar speelt linkshandig (lacht).
Mijn vader was rechtshandig, en hij corrigeerde me altijd als kind. Maar rechtshandig voelde toch niet juist aan. De eerste 8 jaar heb ik gewoon ondersteboven gespeeld. Het was pas toen ik met fingerpicking en klassieke gitaar begon op school, dat ik me realiseerde dat de duim voor de bassnaar dient, en dus moet de gitaar ook aangepast zijn aan je hand.

Heb je nooit spijt gehad over die beslissing, want er zijn toch meer gitaren voor rechtshandigen dan voor linkshandigen?
Dat is waar, maar je moet gewoon leren je plan trekken, en leren leven met de beslissingen die je maakt. Er zijn gelukkig toch wel heel wat leuke linkshandige gitaren, en dankzij het internet is het veel gemakkelijker om ze op het spoor te komen. Ze zijn er, je moet ze alleen zien te vinden, ook al zijn ze niet goedkoop. Maar, het is een werkinstrument voor mij, en dan probeer je toch het beste te kopen wat er op de markt te vinden is.

Ik heb al heel wat bluesmuzikanten van jouw generatie geïnterviewd de laatste tijd, en ik zou jou graag een vraag stellen die ik hen ook stelde: denk je dat er nu een nieuwe bluesgeneratie opgestaan is?
Zeker en vast. Ik ben er 38 nu, en ook al zit in in de bluesscene sinds mijn dertiende, ik heb toch al heel wat zien gebeuren. Vroeger speelde ik met mijn vader, en zag ik thuis heel wat oudere bluesmuzikanten passeren.
Ik denk dat wij die oudere sound op onze eigen manier interpreteren, en ze moderner laten klinken. Ik vind het leuk om ouder materiaal te spelen, maar ik wil mijn eigen geluid vinden, en ik doe dat door die oudere muziek te mengen met mijn eigen gevoel, of het nu hard rock is, of swing, of jazz. Dat was hetzelfde bij Trampled Under Foot indertijd: elke show was telkens een beetje anders. Dat vind ik het leukst: het vermengen van al die stijlen, of het nu westcoast swing, rockende blues, Delta blues of boogie woogie is.

Ik heb ergens gehoord dat je aan een studio album bezig bent. Kan je daar al iets over vertellen? Inderdaad, het zal mijn eerste echte solo album zijn. Ik heb de meeste songs geschreven, maar er gaan ook 2 of 3 songs opstaan die door anderen geschreven zijn. Het is echt een spannend avontuur! En na het live album dat nu net uit is, kijk ik wel uit om een album vol eigen nummers te hebben. Er zal niet alleen blues opstaan, maar ook wat jazzy stuff. Want Kansas heeft ook een hele bloeiende jazz-scene, met ook wat swing en dus vond ik het maar passend dat dat ook op mijn album terecht komt. Laten we zeggen dat het een jazzy song met een blueshart zal zijn.

Kathy Van Peteghem

Foto © Manon Houtackers

meer foto's

'Rootstime Unplugged'